WAKACYJNE REFLEKSJE Z LITURGICZNEGO KALENDARZA...

pod hasłem : „MIŁUJMY CHRYSTUSA” – oczywiście!

„Myliłby się, ktoby myślał, że można rozłączyć miłość bliźniego od miłości Jezusa Chrystusa...Miłować dzieci Boże to znaczy miłować Syna Bożego...Co za przedziwny charakter tej miłości, która łączy w sobie wszystkich. – to słowa św. Augustyna, doktora Kościoła z pierwszych wieków chrześcijaństwa, autora często cytowanych „Wyznań” którego wspomnienie przypada pod koniec wakacji (28.VIII) .Miłości, która najpierw została rozlana z Serca Jezusowego na nas...Zostajemy zespoleni z owym Sercem w jedno w czasie Mszy św. Akt miłości, którym było Ono przeniknięte, gdy konało z jej nadmiaru do Ojca i do ludzi, pobudza i nas do gorętszego umiłowania Boga. Komunia święta uaktywnia tę miłość...O tym pisze z kolei inny wakacyjny święty, też doktor Kościoła z XII w (20. VIII) –Bernard z Clairvaux:

„Co innego jest iść śladem Jezusa, co innego Go kochać, a co innego Go przyjmować jako pokarm. Zbawiennym jest zamiarem naśladowanie Chrystusa, niewysłowioną radością posiadanie Go i umiłowanie, ale prawdziwym życiem i szczytem szczęśliwości jest karmienie się nim”.

„Zbawcza skuteczność ofiary Mszy św. urzeczywistnia się w pełni, kiedy w Komunii przyjmujemy Ciało i Krew Pana. Przekazuje On nam wtedy także swego Ducha, pomnaża w nas dary...Celebrans modli się:„Spraw, abyśmy posileni Ciałem i Krwią Twojego Syna i napełnieni Duchem Świętym stali się jednym ciałem i jedną duszą w Chrystusie”. Osiągamy doskonałą komunię z Bogiem Ojcem przez utożsamienie się z Jednorodzonym Synem, dzięki działaniu Ducha Świętego. Tu otrzymujemy Boga i Bóg wchodzi w doskonałe zjednoczenie z nami. Właśnie dlatego należy pielęgnować w duszy stałe pragnienie Sakramentu Eucharystii. Tak narodziła się praktyka „komunii duchowej”, zalecana przez świętych mistrzów życia duchowego, kiedy nie można uczestniczyć we Mszy św., bądź przyjmować Komunii św. poza nią. Kościół pielgrzymujący tu na ziemi jest wezwany do podtrzymywania i pogłębiania zarówno komunii z Bogiem w Trójcy Jedynym, tzw. niewidzialnej, jak i tej widzialnej, będącej częścią Mszy św., we wspólnocie lokalnej i w harmonijnej więzi z innymi wspólnotami katolickimi, przyjmując cały dar zbawienia i objawiając się jako obraz i prawdziwa obecność jednego, świętego, powszechnego i apostolskiego Kościoła. [...] Komunia niewidzialna, nasza osobista, która ze swej natury ciągle wzrasta, zakłada życie w łasce, oraz praktykowanie cnót wiary, nadziei i miłości, o czym napomina nas nieustannie w swoich listach Apostoł -św. Paweł. Tylko w ten sposób, praktykując wiarę poprzez miłość, wchodzimy w prawdziwą komunię z Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Oceny stanu łaski dokonuje każdy sam (wyjąwszy szczególne przypadki), gdyż dotyczy ona sumienia...(Encyklika Ecclesia de Eucharystia Ojca Świętego Jana Pawła II)

W czasie Mszy św. pomaga nam uczcić doniosłą chwilę Komunii św. Modlitwa Pańska, w której są wyliczone wszystkie dobrodziejstwa Ofiary mszalnej: uwielbienie Boga, przebłaganie za grzechy, prośba o łaski. Potem przekazujemy sobie znak pokoju, abyśmy ten pokój w sercach wobec siebie mieli. Tu zaś rozumienie pokoju św. Bernard tłumaczy tak: „Istnieje człowiek spokojny, który za dobro dobrem płaci i nie chce- o ile to leży w jego mocy- szkodzić nikomu. Istnieje także człowiek, który nie odpłaca złem za złe, a nawet wręcz znosi tych, co go prześladują. W końcu zaś istnieje człowiek, pokój czyniący, który oddaje dobrem za złe i stale gotów jest być użytecznym dla tych, co mu szkodzą. Pierwszy jest jeszcze dzieckiem, które może upaść wobec pierwszego lepszego zgorszenia, drugi posiada duszę cierpliwą, trzeci-nie tylko posiada swą duszę cierpliwą, ale jeszcze zdobywa wiele dusz Bogu, pokój więc tworzy...” Św. Bernard, mistrz pokory, którą rozumie nie jako milczenie i pobłażanie, ale walczące umiłowanie prawdy i porządku , nawołujący do poprawy moralności tak jak św. Brygida Szwedzka (23. VII), patronka Szwecji,, od niedawna i Europy, niegdyś, w XIV w, wzorowa żona, matka ośmiorga dzieci, księżna, założycielka szpitali, klasztorów, przedstawiana często z sercem na dłoni, tak jak św,. Augustyn. Jako wzorową wspominamy też i jego matkę: św. Monikę (27.VIII), rodziców Najświętszej Marii Panny- Annę i Joachima (26.VII).

Matka Boża pojawia się w miesiącach letnich jako Pani Tuchowska na ziemi tarnowskiej niedaleko Nowego Sącza, (2.VII), Matka Śnieżna (5.VIII), Zielna i Wniebowzięta (15.VIII), Królowa Polski (22.VIII), Częstochowska (26.VIII), a także z Góry Karmel (16.VII),góry świętości, związanej ze szkaplerzem przekazanym Szymonowi Stockowi, z kontemplacyjnym zakonem karmelitów, z prorokiem Eliaszem pokonującym wyznawców Baala..

Brzmienie nazwisk wielu świętych ,których wspominamy w wakacyjnym czasie wzrusza i przywołuje w świadomości bliskie postaci: św. Bonawentura, św. Roch, św. Wawrzyniec, św. Krzysztof, św. Dominik, św. Maria Magdalena, św. Kinga, św. Klara, św. Teresa Benedykta od Krzyża-druga patronka Europy, św. Maksymilian Maria Kolbe, św. Hipolit Rzymski... Jak w każdym miesiącu męczennicy, zakonnicy, kapłani, doktorzy Kościoła... Także i św. Ignacy Loyola, (31.VII), założyciel zakonu jezuitów w XVI w, w którym życie podporządkowane było służbie Bogu, bez przesadnej ascezy, podkreślający rolę hierarchicznego Kościoła, w którym żyje Chrystus.

Historia nie obyłaby się bez żadnego z nich. Nawet bez błogosławionej karmelitanki Henryki od Jezusa, zamordowanej wraz z innymi zakonnicami w czasie rewolucji francuskiej (17.VII). Każda z postaci wstępowała inną drogą, tylko sobie daną, jedyną ,osobistą i niepowtarzalną, do swojej świętości, do przemiany. Pamiętajmy o tym, wędrując wakacyjnymi szlakami, na nasze własne góry świętości, a 6 sierpnia, gdziekolwiek nas los zaprowadzi, modląc się na Mszy w święto PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO.

Jolanta Kapelska