Zające na start!

...Idą święta, wielkanocne idą święta.

O tych świętach każdy zając pamięta.

Do koszyczka zapakuje słodycze

i na święta ci przyniesie moc życzeń...

Tradycją Wielkiej Nocy dla naszych milusińskich jest małe, futrzane stworzonko. Sprawia tyle radości dzieciom co (czasami) kłopotu rodzicom. Ale jest nierozerwalnie wpisany w historię rytmu tych Świąt więc nie sposób nie poruszyć tego tematu.

Można długo rozważać „za” i „przeciw”; analizować wychowawczą funkcję; rozpisywać prezenty najbardziej trafne. Łatwo przekładać myśli w słowa komuś kto sponsoruje zajączka. Oddajmy więc głos pierwszakom oczekującym wizyty: Kindze, dwóm Weronikom, Darii, Kaji, Karinie, Wiktorii, Ewie, Wojtkowi i Łukaszowi.

W święconce nosi się flagę z zajączkiem.

Na dworze szykuje się sianko i w środek wkłada marchewki. Zając je zjada i robi się miejsce, żeby zostawił prezenty. Zając nigdy nie jest sam, bo może być z innym zającem. Albo przychodzi z krasnalami.

Zając jest potrzebny żeby rozdawać jajka, prezenty, słodycze, kwiatki, karteczki. Zając może też przynosić chleb. Jest potrzebny żeby przychodził i rozdawał coś. Po prostu – dla przyjemności. Zając robi przyjemność ludziom. Też tym dzieciom, które są nawet biedne i nie stać ich na cukierki i chleb. Jak zając przychodzi i jakieś dziecko nie ma ani jednej zabawki to zając daje im zabawkę i one się wtedy bawią i są wesołe.

Zając lubi dzieci. Zając kocha ludzi, całą rodzinę, cały świat, panią Kasię, Weronikę, Wiktorię, całą klasę. Zając jest miły, dobry dla ludzi, nigdy się nie gniewa.

Zajączek ma przypominać nam, że z nowego życia danego nam przez Chrystusa cieszą się nie tylko ludzie, ale także zwierzęta. Zając jest symbolem płodności i obfitości. Nie zapominajmy o tym my – dorośli. Bo jeśli my zapomnimy to kto nauczyć nasze dzieci? – że to symbol, mała radość, ciepły gest. Ale na pewno nie punkt kulminacyjny Świąt. Że to nie na jego przyjście przygotowujemy się przez Post. Że gdy nie „przykica” – Święta i tak będą!

Kropka