Ludzie – odległe planetY

Chrystus poniósł z miłości do człowieka śmierć na krzyżu. Zmartwychwstając, ofiarował mu wieczne życie i pragnął nauczyć go miłości i przyjaźni. Co jednak współczesny człowiek zachował z tej nauki? Czy umie stwarzać więzy? Poszukajmy prawdy o człowieku, jak zwykle, w literaturze.

Antoine de Saint - Exupery napisał piękną książkę przeznaczoną i dla dzieci, i dla dorosłych. Książka ta nosi tytuł Mały Książę. Jej bohaterem jest chłopiec, który nigdy nie kłamie, bezgranicznie wierzy innym, a na rzeczywistość spogląda z uwagą i prostotą. Pochodzi z asteroidy, planety oznaczonej symbolem B – 612. Jest ona bardzo mała, przesuwając krzesełko można oglądać zachód słońca 43 razy. Ogromnym zagrożeniem dla planety są pędy baobabów, ich korzenie mogłyby rozsadzić ją od środka. Oprócz baobabów na planecie znajdują się dwa sięgające do kolan czynne wulkany przydatne do podgrzewania śniadań i jeden wygasły.

Najważniejsza jest jednak róża, która przybyła na planetę w postaci małego nasionka. Złotowłosy królewicz obserwował ją z uwagą, dbał o nią, podlewał, osłaniał parawanem przed przeciągami, okrywał kloszem przed nocnym chłodem, zabawiał rozmową. Róża wzbudziła w nim miłość. Ponieważ jednak nie był pewien, czy odwzajemnia jego uczucia, opuścił ją, wykorzystując w tym celu odlot wędrownych ptaków. Bez problemów, pokonując czas i przestrzeń, przenosi się z jednej planety na drugą w nadziei, że gdzieś znajdzie miłość i przyjaźń.

Kolejno spotyka Króla, który nie ma poddanych, ale bardzo chce rządzić, Bufona, który jest tak próżny, że uważa wszystkich za swoich wielbicieli, Pijaka, który nie ma odwagi zerwać z nałogiem, więc pije po to, aby zapomnieć, że pije, Buchaltera, który jest tak zachłanny, że wszystkie gwiazdy uważa za swoją własność.

Spotkania z tymi przedziwnymi osobami wprawiają Małego Księcia w zdumienie, okazuje się bowiem, że rozwój cywilizacji wywarł negatywny wpływ na człowieka, który zatracił niewinność i dziecięcą wrażliwość.

Ostatnią spotkaną przez Małego Księcia osobą jest Geograf, który doradził chłopcu zwiedzić ziemię.

Książę ląduje więc na pustyni. Tu spotyka pilota. Ten dzięki chłopcu odkrył w sobie na nowo wrażliwość dziecka i zrozumiał, co w życiu jest najważniejsze. Na pustyni zwłotowłosy Książę spotkał także zwierzęta mówiące ludzkim głosem i zdolne do przeżywania uczuć. Są to lis i żmija.

Najważniejsze jednak wydaje się spotkanie na pustyni z lisem. W słowach lisa zawarł pisarz ,,credo” poznać i pokochać można tylko wtedy, jeżeli się oswoi, to znaczy ,,stworzy więzy”. Lis uświadamia Małemu Księciu, że oswajanie wiążę się z troską i odpowiedzialnością za drugą osobę. Chłopiec poznaje prawdę, że ,,najważniejsze jest niewidoczne dla oczu” i ,,dobrze widzi się tylko sercem”. Niestety to potrafią tylko dzieci. Dorośli natomiast nie umieją dostrzec tego, ,,co widzi się sercem”, gdyż po drodze zagubili gdzieś dziecięcą wrażliwość, osądzają na podstawie pozorów, po tym, co widzą. Brak im umiejętności tworzenia więzów, nie przywiązują się do miejsca i osób.

,,Ludzie nigdy nie mają czasu, żeby cokolwiek dobrze poznać. Kupują gotowe produkty. Ale nie ma przecież sklepów ze sprzedażą przyjaciół, toteż ludzie przyjaciół nie mają”.

Na pustyni kończy się proces dojrzewania Małego Księcia, który wraz z lotnikiem wędruje po niej w poszukiwaniu wody – źródła wszelkiego istnienia, mocy odradzających, dających nieśmiertelność. Pijąc wodę, chłopiec zaspokaja pragnienie, umacnia się wartościami duchowymi – przyjaźnią, przezwyciężaniem własnych słabości i przygotowuje się do śmierci, którą potrafi przyjąć z godnością, zostawiając bez żalu ludzkie ciało na ziemi.

Gasząc pragnienie zrozumiał, że najważniejsza była róża. Żegnając się z lotnikiem Mały Książę powie: ,,Wiem... moja Róża... jestem za nią odpowiedzialny. A ona jest taka delikatna! Taka naiwna. Ma zaledwie cztery kolce dla obrony przed światem...”

Aby zrozumieć głębię Małego Księcia, trzeba zachować w sobie wrażliwość dziecka. Trzeba na chwilę przystanąć, gdyż: ,,Idąc ciągle przed siebie, nie można zajść zbyt daleko”. Stojąc zaś przez chwilę w miejscu, poczujemy żal, że ludzie są rozproszeni jak odległe od siebie planety, że nie doceniają więzi z własną ziemią i najbliższym przyjacielem.

Dobrze jest kochać, dobrze darzyć przyjaźnią i być gotowym do poniesienia za osobę najbliższą największej ofiary. Pytanie tylko, czy współczesny człowiek potrafi jeszcze tak kochać i tak obdarzać przyjaźnią?

Czy potrafi jeszcze zajrzeć w głąb siebie i wypełnić najważniejsze przesłanie chrześcijanina?

Wiesława Szubarga