OBLUBIENIEC NAJŚWIĘTSZEJ DZIEWICY

Nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny przywiązuje nas do Niej i poświęca na Jej służbę. Po nim zaraz idzie nabożeństwo do Jej Oblubieńca, świętego Józefa; kto się w nim ćwiczy, ten składa Najświętszej Pannie miły i cenny dowód miłości. Jak wielką cześć winniśmy oddawać temu świętemu mężowi? Wszak Pan Bóg jego wybrał na opiekuna Słowa Wcielonego w dziecięcym wieku oraz na świadka i stróża dziewictwa Jego Matki! Czuwał On na straży prawdziwego przybytku Izraela. Stosownie do okoliczności i czasu przenosił arkę nowego przymierza. Miał sobie powierzony skarb zbawienia i odkupienia ludzi. W życiu doczesnym święty Józef miał prawowitą władzę nad Królową Nieba i Ziemi, a nawet nad „Królem Wieków Nieśmiertelnym, któremu się wszelka cześć należy”(1Tm 1,17). Jaka stąd chwała spłynęła na świętego Józefa! Aby mieć wyobrażenie o jego niezwykłych zasługach, wystarczy tylko uświadomić sobie, że był Oblubieńcem Maryi. Z Jej świętości można wnosić o cnotach Józefa, albowiem Pan Bóg dał Jej godnego Oblubieńca. Zauważmy przede wszystkim, że Dziecię Jezus po tysiąc razy spoczywało na jego rękach. Jakże ten Bóg – Dziecię musiał wzbudzać wrażenia niebiańskie w jego sercu! Józef żył razem z Jezusem, który był źródłem wszelkich łask; żył razem z Maryją, przez którą, jakby przez zbiornik, rozlewają się łaski; jak wielkie zatem bogactwa duchowe spłynęły na niego! Cierpliwość, łagodność, pokora, miłość bliźniego, miłość Boża; wszystkie cnoty jaśniały u niego, i to w stopniu bardzo wysokim. Jeżeli chcesz się ćwiczyć w pobożnym wewnętrznym życiu, udaj się z ufnością po łaskę do świętego Józefa; on był doskonały w ćwiczeniach wewnętrznego życia! Kościół wzniósł Panu Bogu świątynię pod wezwaniem tegoż świętego; ustanowił święta i zatwierdził nabożeństwa ku jego czci, wzywając swe dzieci, aby w Józefie widziały najpotężniejszego patrona u Pana Boga. I rzeczywiście, imię Józefa wzywają wierni; często je wymieniają obok tych Najświętszych Osób, z którymi go łączyły najświętsze więzy. Jeśli chcemy otrzymać jakąś łaskę, czy możemy użyć potężniejszego pośrednika nad świętego Józefa? Czy teraz ma on mniejsze znaczenie niż wówczas? „Idźcie więc do Józefa” (Leon XIII o pośrednictwie św. Józefa) aby się przyczynił za wami. Na jego prośbę Pan Bóg udzieli wam wszelkiej łaski, jakiej tylko pragniecie. Co więcej, w jakimkolwiek żyjecie stanie, wasz stan będzie szczególną pobudką ufności do Józefa. Wyższego stanu i bogaci niech się modlą do niego, bo święty Józef jest potomkiem królów i patriarchów. Ubodzy niech zważają, że on nie wzgardził ich prostym stanem; przecież tak jak oni żył w ubóstwie i przez całe życie swe pracował jako rzemieślnik. Panny niech pamiętają, że on dochował najdoskonalszego dziewictwa; małżonkowie zaś, że był on głową Najświętszej, jaka kiedykolwiek istniała, Rodziny. Dzieci niech mają na uwadze, że był on żywicielem Jezusa. Opiekował się i kierował Nim w Jego dzieciństwie. Dla kapłanów jest wzorem, bo nikt tak często jak on nie miał szczęścia piastować Jezusa na swych rękach. Osoby zakonne mają w nim przykład, ponieważ święty Józef uświęcił życie samotne w Nazarecie; w zupełnym odosobnieniu od świata prowadził serdeczne rozmowy z Jezusem i Jego Matką Najświętszą. W końcu dusze gorące i pobożne niech poznają, że żadne serce, oprócz serca Maryi nie kochało Jezusa goręcej i czulej, niż serce Józefa. Nade wszystko zaś idźcie do Józefa, aby przez niego otrzymać łaskę dobrej śmierci. Według powszechnego zdania umarł on na rękach Jezusa i Maryi. Na tej podstawie wierni pokładają w nim niezłomną nadzieję, że za jego wstawiennictwem będą mieli śmierć równie miłą i szczęśliwą. Wreszcie trzeba zauważyć, że dopiero przy śmierci zbiera człowiek owoce swego nabożeństwa, które miał za życia do tego wielkiego świętego.