MIŁOWAĆ CHRYSTUSA.... MODLITWY PRZED PRZEISTOCZENIEM

(uczestniczymy we Mszy Świętej)

Układ Mszy Św. wzoruje się na Ostatniej Wieczerzy, przeto kapłan idzie za przykładem Pana Jezusa, Który zanim przemienił chleb i wino w swoje Ciało i Krew, „dzięki czynił” - i w imieniu obecnych i w ogóle całego Kościoła śpiewa hymn dziękczynny za dobrodziejstwa wyświadczone ludzkości, który nazywa się prefacją od łacińskiego słowa prae-fatio = przed – mowa, gdyż jest wstępem do następującej zaraz po nim najważniejszej części Mszy św. Jego zasadniczą cechą jest wzniosły, uroczysty ton, pełen majestatycznej powagi.

Istnieje 15 różnych prefacji, zależnie od przypadającego święta. Wszystkie są jednak zbudowane wg schematu: wstęp w formie dialogu, uwielbienie Boga, złączenie z Chrystusem i Aniołami celem wspólnego uczczenia Majestatu Bożego.

- Dominus vobiscum...Et cum spiritu tuo...Sursum corda...Habemus ad Dominum...

- Pan z wami...I z Duchem Twoim W górę serca....Wznosimy je do Pana ...

Św. Cyprian pięknie komentuje apel kapłana do wzniesienia serc w górę: „Kiedy bracia najmilsi, rozpoczynamy modlitwę, powinniśmy czuwać i całym sercem przykładać się do próśb. Niech odstąpi wszelka myśl cielesna i świecka i niech duch o niczym innym nie myśli, jak tylko o tym, o co się modli. [...] Niech serce zamknie się dla przeciwnika, a tylko dla Boga samego będzie otwarte i niechaj nie dozwoli, aby podczas modlitwy wróg Boga miał do niego dostęp”.

„Sursum corda, w górę serca!” Jest to echo słów Pawłowych: „Co w górę jest, szukajcie. Serca w górę, ponieważ Głowa nasza w niebie.”

„Gratias agamus Domino Deo nostro –Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu...” Godne to i sprawiedliwe...Okrzykiem tym, powszechnie używanym na publicznych zebraniach rzymskich obecni wyrażali swą aprobatę...

„...przez Chrystusa Pana Naszego, przez Którego Majestat Twój wielbią Aniołowie, czczą Panowania, drżą Potęgi, Niebiosa i Moce niebieskie oraz błogosławieni Serafini...z nimi racz także i nasze głosy usłyszeć... błagamy Cię o to pokornie wołając: Święty, Święty, Święty, Pan Bóg zastępów...”

Prefacja i Sanctus stanowią wstęp do najświętszej części Ofiary mszalnej, zwanej kanonem. Następują modlitwy przed Przeistoczeniem: za Kościół wojujący, do Kościoła triumfującego, o przyjęcie darów ofiarnych, o przeistoczenie darów ofiarnych...Kapłan odmawia je po cichu, ze względu na ich powagę i doniosłe znaczenie...”Prosimy Cię, Boże...”

Opr. Jolanta Kapelska